Smocza Kompania: "Księżycowy Kryształ" - rozdział 1

Zaprawdę nie widziałem w swoim życiu, a przeżyłem już niejedno stulecie, piękniejszej niż ona. Jej niebieskie łuski, w blasku słońca mieniły się niczym szafiry, oczy rzucały rubinowe blaski. Szpony mocne jak u gryfa, ogon smukły i giętki, zaś skrzydła… no cóż, nie wszystko musi być idealne. Zaś to co najbardziej mnie pociągało w Zalenie Błękitnej, była gracja z jaką szybowała w przestworzach, niczym jaskółka.

Ugościłem ją, w moich skromnych progach wieczerzą z dwóch karych ogierów, które to mój przyjaciel podprowadził napotkanym w lesie rycerzom. Przyrządził z nich wyśmienitą pieczeń, z dodatkiem niedźwiedziego czosnku, pokrzywy, oraz żołędzi. Uczta odbywała się na górskiej przełęczy, skąd mieliśmy piękny widok na malownicze urwisko.

Jednak to nie jedzeniem zamierzałem zdobyć jej serce. Z koni pozostały już tylko poobgryzane resztki kopyt, uznałem zatem, że to najlepszy moment na moją małą niespodziankę.

– Zaleno, pamiętam jak przy naszym ostatnim spotkaniu wspominałaś o księżycowym krysztale.

To urocze drgnięcie nozdrzy zdradziło jej zainteresowanie.

– Owszem, szukam go już od dawna. To drogocenna pamiątka rodzinna, którą ludzie wykradli nam dawno temu. Podobno kamień ten posiada magiczne właściwości, opowiadałam ci o tym, nieprawdaż?

Opowiadała, lecz nie pamiętam szczegółów. Zalena interesuje się magią i czarami od dziecka, a ja jestem prostym smokiem, mnie wystarczą silne skrzydła, ostre pazury, oraz palący oddech.

– Pamiętam… – miałem nadzieję, że nie zechce drążyć tego tematu, wyszedłbym na ignoranta. Czym prędzej przeszedłem do sedna sprawy. – Właśnie dlatego mam dla ciebie niespodziankę – wyciągnąłem spod ogromnego, kamiennego stołu, na którym leżały resztki koni w pokrzywach drogocenny minerał, na którym błękitnej smoczycy tak bardzo zależało. Z początku była zachwycona, lecz gdy wzięła kryształ do łap i pomedytowała nad nim chwilę, radość z jej paszczy znikła.

– Slejrenie mój drogi, widzę, że nie masz bladego pojęcia o magicznych artefaktach. Ten minerał nie tylko nie jest księżycowym kryształem, ale i nie posiada on żadnej mocy.

– Nie posiada? – powtórzyłem jak głupi i podobnie się też poczułem. – Ale Rim zapewniał mnie, iż jest on prawdziwy.

– Mogłam się spodziewać – Zalena westchnęła. – W sprawach magii, bez Rima nie potrafisz się obejść. Nie zaszkodziłoby ci wziąć paru lekcji, choćby od Demorga.

I znów musiała wspomnieć o Demorgu Czarnym, w czym ta gadzina jest niby lepsza ode mnie? Od dawna rywalizujemy ze sobą o względy błękitnej smoczycy. Samo jego imię potrafi zdenerwować, a już zwłaszcza wypowiedziane jej paszczą.

– Demorg posiada sporą kolekcję drogocennych, niekiedy magicznych przedmiotów – kontynuowała.

– Posiada również nadęte ego, oraz brak szacunku dla innych stworzeń.

– Przesadzasz, Demorg miewa czasem trudny charakter, ale poza tym…

– Nie chcę dłużej słuchać o Demorgu. – To nie było grzeczne, ani rozsądne przerywać jej w pół zdania, lecz emocje mnie poniosły. Musiałem prędko coś powiedzieć. – Obiecuję ci, że odnajdę prawdziwy księżycowy kryształ.

– Slejren, daj sobie z tym spokój – smoczyca pokręciła łbem. – Wygląda na to, iż ten drogocenny kamień naprawdę jest w posiadaniu… – ucięła w pół zdania.

– W czyim posiadaniu?

– Zapomnij, to nie jest tego warte. Doceniam twoje starania…

– Zaleno, dla ciebie gotów jestem na rzeczy niemożliwe, powiedz tylko jak mam zdobyć ten kryształ.

– Podobno król Mirald trzyma go w swoim skarbcu myśląc, iż to najzwyklejszy klejnot, owiany jedynie piękną legendą. Jednak powiedziałam już, daruj sobie. Znam cię dobrze Slejrenie Czerwony, znowu wpakujesz się w jakieś tarapaty. Wieczerza była wyśmienita. Słońce zachodzi, czas abym powróciła do swojej jaskini.

Nim zdążyłem cokolwiek odrzec, smoczyca machnęła wdzięcznie skrzydłami i poderwała się do lotu. Zawiedziony spoglądałem na nią, dopóki nie zniknęła za wzniesieniem.

– Jak poszło? Kucyki jej nie smakowały? – krzyknął do mnie znad wzniesienia mój przyjaciel, troll Zurbik.

– Smakowały, ale mój prezent się nie spodobał – podleciałem do niego, wylądowałem przed wejściem do jaskini. Żeby zmieścić się w środku musiałem przybrać moją drugą formę, z ogromnej, latającej jaszczurki przeobraziłem się w łuskowatego humanoida ze skrzydłami i ogonem.

– Kobity to serca ni mają, takie pyszne koniki, tyle żem się nad nimi urobił, a one zamiast dobrego żarcia wolą głupie świecidełka – Zurbik starał się mnie pocieszyć na swój sposób, to równy chłop, chociaż brakuje mu ogłady. Nie ma się co dziwić, w końcu to troll.

– To wszystko wina Rima. Taki z niego znawca kamieni, jak z koziego zada róg myśliwski – cisnąłem ze złości fałszywym kryształem o skałę. – Gdzie on się teraz podziewa?

– W jaskini siedzi.

Weszliśmy do środka. Interesującą rzeczą dotyczącą transformacji jest zmiana percepcji. Będąc w mojej pierwotnej formie, otwór jaskini wydaje mi się tak niewielki, iż sprawia wrażenie wilczej nory, a nie legowiska smoka. Tymczasem w obecnej postaci mogę bez problemu przemierzać podziemne tunele naszej „posiadłości”. Zurbik także wydaje się być inny, przed momentem wydawał mi się taki mały, a teraz wyglądam przy nim jak niedorostek.

  
następny rozdział