Smocza Kompania: "Księżycowy Kryształ" - rozdział 2

Rima odnaleźliśmy w jadalni. Mały, niebieskawy stworek, przypominający dziecko, bawił się z dwoma kotami. Jeden był czarny jak sadza, a drugi miał futro białe niczym śnieg.

– Rim, uduszę cię! – krzyknąłem i mało mnie obchodziło, czy płanetnika w ogóle można udusić – Obiecałeś zdobyć prawdziwy księżycowy kryształ, wyszedłem przez ciebie na głupca, przed Zaleną!

Stworek podleciał pod samo sklepienie jaskini, zanim zdążyłem go capnąć.

– A cóż to się stało, błękitnołuska się rozmyśliła? – spytał zaskoczony.

– Nie, to ty nawaliłeś, latający pryszczu – dopiekł mu Zurbik. – A chłopina tak się starał zaimponować kobicie. Przez ciebie smocza schadzka spełzła na niczym, leśny duszku.

– Dla twojej informacji, żabi pysku – zripostował płanetnik – jestem duchem pogodowym. A co się tyczy kryształu to przysięgam Slejren, myślałem, że dostałem do ręki oryginał. To wszystko wina mej znajomej rusałki, oszukała mnie, podstępna żmija, a jaką cenę zaśpiewała w zamian za…

– Zwykły, bezużyteczny kamień! – dokończyłem, po czym zrezygnowany usiadłem przy stole. Para kotów zaczęła się łasić koło moich nóg, chcąc mnie pocieszyć.

– Nie martw się, Zalena to mądra dziewczyna, na pewno pozna się na tobie – twierdziła biała kocica o imieniu Kima, nie przekonując mnie jednak.

– Akurat – rzekł jej pokryty czarną sierścią towarzysz zabaw, Kalin – jeżeli chodzi o chłopaków, to dziewczyny nie potrafią zachować się rozsądnie.

Urażona kocica pogoniła kolegę. Pewnie się zastanawiacie jak to jest możliwe, że ta dwójka dachowców w ogóle potrafi mówić. Otóż nie są oni zwykłymi zwierzętami, zostali wychodowani przez jedną czarownicę, która znudziwszy się swoimi pupilami wyrzuciła ich z domu. Przypadek sprawił, że spotkałem Kalina i Kimę. Wyglądały wtedy jak małe, zabiedzone kotki, a teraz tyle w nich energii, czasami myślę, że nawet aż za dużo.

– Jak tak dalej pójdzie Demorg sprzątnie mi Zalenę sprzed nozdrzy – westchnąłem.

– Błękitnołuska znów wspominała o Demorgu? Och, mój drogi panie – roześmiał się Rim – Ona w ten sposób z tobą pogrywa. Wie, iż czarny smok działa ci na nerwy, zachęca cię w ten sposób, abyś bardziej się o nią starał.

– Tak myślisz? – miałem szczerą nadzieję, że płanetnik mówił prawdę.

– Slejren, nie słuchaj go, bo się znowu tylko ośmieszysz – ostrzegł mnie Zurbik, po czym zwrócił się do płanetnika. – Od kiedy to duszku jesteś specjalistą od kobit? Jeśli mnie pamięć nie myli, dałeś się nieźle wycyckać jednej rusałce.

– Rzekł ten, któremu żona niedawno doprawiła rogi do łysej pały.

– Orzesz ty! ­– troll zaczął uganiać się za płanetnikiem, wywracając po drodze wszystkie graty. Ci dwaj ciągle się kłócą, lecz to jedynie przejaw ich dziwnej przyjaźni. W rzeczywistości nie mogliby bez siebie żyć.

– Uspokójcie się! – przywołałem wszystkich do porządku. – Musimy wymyślić jak zdobyć księżycowy kryształ, to jedyny sposób, abym odzyskał twarz przed Zaleną.

– Szukałem go wszędzie Slejrenie, sprawdziłem każdy trop, każdą pogłoskę…

– Kryształ znajduje się w posiadaniu króla Miralda – uciąłem.

– Miralda? – odezwał się Zurbik. – Ci rycerze, którym capnąłem koniki gadali coś o nim. Podobno wydaje przyjęcie na zamku, i ma być turniej o jakąś księżniczkę. Wszyscy rycerze z okolicy będą mordować się za rękę kobity.

– Oraz za tron całkiem sporego królestwa – dodał ironicznie płanetnik.

Zdecydowany na to co chciałem uczynić, wstałem i oznajmiłem.

– W takim razie wprosimy się na przyjęcie króla Miralda.

Wszyscy spojrzeli na mnie niepewnym wzrokiem. Zurbik pierwszy wyjawił swoje wątpliwości.

 – Slejren, no co ty… – podrapał się w swój łysy, zielony czerep. – Splądrować jakąś tam wiochę to jeszcze małe piwo, ale atak na zamek… Jeśli w ogóle to przeżyjemy, ściągniemy se na kark pół królestwa.

– A kto mówił o jakimś atakowaniu? Nie znamy innych sposobów na rozwiązywanie problemów niż użycie siły? Siła jest dobra dla głupich rycerzy, którzy zabijają niewinne istoty dla sławy, albo pojedynkują się o białogłowę, jak o jakieś trofeum. Chodźcie za mną.

Zaprowadziłem przyjaciół do krypty ze skarbami. Wyjąłem z ozdobnego puzderka pięć jednakowych medalionów.
– Mam nadzieję, że pozostało w nich jeszcze trochę magii.
Widząc je Rim od razu domyślił się jaki był mój plan.

– Pragniesz byśmy udawali ludzi i na dodatek szlachciców? Ten plan nie może się udać. Żadne z was nie ma pojęcia jak należy się zachowywać w wyższych sferach.

– Wystarczy, że ty znasz się na dworskiej etykiecie, Rim. Przedstawisz się jako hrabia z jakiegoś odległego księstwa, o którym król nigdy nie słyszał. Ja będę twoim ubogim krewnym, wiem co nieco o zwyczajach ludzi, zaś pozostali będą twoją służbą, na służbę mało kto zwraca uwagę.

– Slejren – płanetnik wciąż pozostawał sceptyczny – ze wszystkich twych szalonych pomysłów ten jest najbardziej… – nagle zamyślił się. Po chwili, z szyderczym uśmiechem na twarzy spojrzał na Zurbkia. – Zatem mam być jakimś możnowładcą, a pozostali moją służbą?

Troll domyślił się co chodziło po głowie Rimowi i stanowczo zaprotestował.

– O nie! Nie będę usługiwać temu kurduplowi! A poza tym nie chcę się zmieniać w ludzia, są mali i brzydcy! – rzekł wielki jak niedźwiedź, łysy, zielonkawy i długouchy stwór o nosie jak kartofel.

– A my chętnie zwiedzimy królewski zamek, nigdy nie byliśmy w takim miejscu – Kimie spodobał się mój plan, a Kalin wyraźnie ją popierał.

– Zatem cztery głosy za i jeden przeciw, demokracja zwyciężyła, przykro mi Zurbik – musiałem go jakoś zmusić, by mi pomógł. Ktoś musi upilnować Kalina i Kimę, tych dwoje psotników. Im dłużej o tym myślę, sam zaczynam mieć wątpliwości, czy to na pewno mądry pomysł.

następny rozdział

Mam nadzieję, że wam się podobało. Chętnie poznam wasze opinie :)