Groźniejsza niż Potwór - rozdział 2

Już prawie zapomniałem jak pięknie wygląda słońce, ten złocisty krąg na jasnym, błękitnym niebie, pośród białych, puszystych chmur. Stałem na plaży, tylko nie pamiętam, gdzie to było, nad którym jeziorem. Miałem chyba z dziesięć lat. Tuż przy brzegu kręciło się mnóstwo ludzi, jakieś matki z dziećmi brodziły w płytkiej wodzie oraz grupa licealistów urządziła sobie mecz piłki plażowej. Nie chciało mi się przedzierać przez ten tłum, dlatego wszedłem na pomost. Przygotowałem się do tak zwanego skoku na bombę. Odepchnąłem się nogami od drewnianych szczebli mostu, uderzyłem z impetem w taflę jeziora, woda chlusnęła mi prosto w twarz i…

Obudziłem się cały mokry. Zniknęła plaża, słonko i błękitne niebo, a zamiast nich ujrzałem odrapane ściany, brudną podłogę i parę starych mebli. Czyżby to chłopaki wycięli mi jakiś durny kawał? Słowo daję, jestem tak zły i mokry, że rzucę się na Matiego i powybijam mu wszystkie kły, nawet jeśli ich jest trzech, a ja sam to… Co jest?

Szarpnąłem rękoma, ale coś trzymało je w miejscu i poczułem ucisk na nadgarstkach. Mój skołowany umysł potrzebował chwili, aby przeanalizować sytuację i wywnioskować, że zostałem przykuty kajdankami do kaloryfera. Poczułem chęć mordu wobec dowcipnisia, który mnie tak załatwił. Gdy spojrzałem w bok, zobaczyłem dwudziestoletnią dziewczynę, trzymającą wiadro, do niedawna pełne wody… I w tym momencie mózg nagle mi oprzytomniał, zaś wściekłość zastąpił strach. Przed oczami przemknęła mi walka w ciemnym zaułku, podczas której ta niepozorna szatynka bez trudu załatwiła trzy wampiry. Zaschło mi w gardle, pomimo że resztę ciała miałem zupełnie mokrą, nie wiedziałem co powiedzieć do tej szalonej kobiety, czy mam być stanowczy i zażądać by mnie wypuściła, czy lepiej schować swoją męską dumę i się jej podporządkować? Na szczęście to ona odezwała się pierwsza.

– Jak tam się czuje nasz śpiący królewicz? – zapytała z pozoru miłym głosem, jednak wyczułem w nim nutę sarkazmu. Z pozoru wydawała się być normalną dziewczyną, nosiła skromną, ale dość ładną bluzkę z długim rękawem, dżinsowe spodnie i miała gładko uczesane włosy. Mierzyła około metr siedemdziesiąt i wcale nie wyglądała na jakąś szczególnie wysportowaną,  przez co tym bardziej się dziwiłem jak poradziła sobie z Matim i resztą.

– Gdzie ja jestem? – spytałem w miarę spokojnie, ukryłem swój strach, ale też nie starałem się być agresywnym.

– W pewnej ruderze za miastem. Jeszcze jakieś pytania? – Nie dałem się zwieść temu miłemu uśmiechowi, dzięki niemu sprawiała wrażenie niewinnej dziewczyny, ale ja wiedziałem, iż nie należy osądzać jej po pozorach.

– Czego ode mnie chcesz? – było to najrozsądniejsze pytanie jakie mogłem w tej sytuacji zadać.

– Dobre pytanie. – odstawiła wiadro i zaczęła powoli krążyć po pokoju tam i z powrotem, udając zamyśloną. Zacząłem się poważnie zastanawiać, czy czasem ona nie ma nierówno pod sufitem. – Być może niczego od ciebie nie chcę. Być może mam po prostu słabość do brunetów. – jej uśmiech stał się bardziej szyderczy.

Ona chyba nie zamierza… zwykle to faceci porywają w tym celu kobiety. Szatynka musiała odczytać moje myśli z głupiej miny, bo nagle się roześmiała.

– Nie martw się, twojej godności nic nie grozi. Co innego twojemu życiu.

Podeszła do okna i odchyliła przysłaniającą je ciemną zasłonę. Promienie słońca w mgnieniu oka wdarły się do pomieszczenia. Cofnąłem się gwałtownie jak oparzony przez snopem światła, na ile pozwalały mi kajdanki.

– Proszę, zasłoń okno. – jęknąłem, tracąc resztki męskiej dumy. Na szczęście posłuchała mnie.

– Jak widzisz nie masz dokąd uciec, jest dwunasta w południe. Nawet jeśli uwolnisz się z kajdanek to pozostaniesz więźniem tych czterech ścian. – ten jej wesoły ton zaczynał powoli doprowadzać mnie do szału. Nie mogła zachowywać się jak normalny porywacz, czyli groźnie lub gburowato? Wtedy przynajmniej wiedziałbym na czym stoję.

Zrozumiałem, że muszę coś wykombinować, gdyż ratunek sam nie przyjdzie, zwłaszcza że jedyne osoby, którym w ogóle mogłoby zależeć na uratowaniu mnie, leżą w jakimś zaułku rozsypani w proch. Postanowiłem zablefować.

– Mam sporo kumpli i wkrótce zaczną mnie szukać. Nie dasz rady aż tylu, więc lepiej od razu mnie wypuść. – z całych sił starałem się być wiarygodny, choć nie przychodziło mi to łatwo.

– Czyli ilu? – spytała beznamiętnie.

Powiedzieć pięciu? Nie, to może być dla niej za mało. Dwudziestu? Co ja myślę, to już przesada, nie uwierzy mi. To może dziesięciu? Szatynka nie czekała aż się namyślę.

– Ilu by ich nie przyszło, to ja chętnie zapraszam. Urządzimy sobie imprezkę, będziemy się świetnie bawić, a przynajmniej ja będę się świetnie bawiła.

– Czy ty w ogóle zdajesz sobie sprawę z czym masz do czynienia? Kim byli tamci kolesie, których załatwiłaś? – szczerze byłem tego ciekaw.

Szatynka zatrzymała się i rzuciła mi obrażone spojrzenie.

– Będę zgadywać. – jej głos stracił całą wesołość – Jesteście wampirami, znanymi także jako alpy, ghule, nosferatu i pod wieloma innymi nazwami. Jedni uważają was za istoty nadprzyrodzone, zaś inni za niezwykłą mutację. Wasze komórki regenerują się znacznie szybciej niż u ludzi, jednak płacicie za to pewną cenę. Organizm wampira szybko traci składniki odżywcze, dlatego musicie pić cudzą krew, aby je uzupełniać. Wasze zakończenia nerwowe tylko w niewielkim stopniu odbierają ból. Oczy wampirów wychwytują nawet najmniejszą ilość światła, zaś ich zmysł powonienia jest szczególnie wrażliwy na zapach krwi. Czy taka odpowiedź cię satysfakcjonuje?

Szczęka opadła mi z wrażenia, musiałem wyglądać głupio i tak też się czułem. Ona wiedziała o wampirach więcej ode mnie. Zaraz po zakończeniu wykładu podeszła do mnie i usiadła obok. Nie miałem pojęcia co teraz zrobi.

– A wiesz jakie są środki zapobiegawcze przeciwko wampirom? – znów zaczęła chwalić się swoją wiedzą – Pierwszym, jak już ci wiadomo jest światło słoneczne, a konkretnie zawarte w nim promieniowanie ultrafioletowe. To dlatego sztuczne światło nie czyni wam krzywdy. Ludzkie ciało potrafi naprawiać szkody wyrządzone przez ultrafiolet, natomiast organizm wampirów jest na nie zbyt wrażliwe i odnosi obrażenia znacznie szybciej niż jest w stanie je naprawić. Następnie drugim sposobem jest srebro…

Nagle, spod jej rękawa wysunęło się ostrze, podobnie jak w jednej grze, której tytułu już nie mogłem sobie ze strachu przypomnieć. Ciarki przeszły mi po plecach, gdy przejechała nim po moim policzku. Dopiero po paru sekundach zrozumiałem, że przystawiła mi do twarzy tępą stronę ostrza, ale mimo tego czułem na policzku lekkie pieczenie.

– Wasze organizmy zupełnie nie tolerują owego pierwiastka. – dokończyła dziewczyna, której humor niespodziewanie powrócił, jednak ja wolałem kiedy była mniej zadowolona.

I w tym momencie dotarła do mnie jakże oczywista prawda.

– Jesteś łowcą wampirów? – ojejku, powiedziałem to na głos?!

– Jeżeli już to łowczynią i dziwię się, że tak długo zajęło ci dojście do tego wniosku. Niemniej jednak, za poprawną odpowiedź zasługujesz na nagrodę. – mówiąc to ukuła się srebrnym ostrzem w palec, a na jego koniuszku pojawiła się kropelka krwi, którą następnie podstawiła mi pod nos.

– No śmiało, wtedy w zaułku nic nie zjadłeś, to na pewno musisz być głodny.

Czy jej do reszty odbiło?! Chce żebym ją ugryzł, czy może podpuszcza mnie, żeby mieć pretekst do złojenia mi skóry? Podstawiła mi palec pod samą gębę lecz ja dzielnie kręciłem głową, nawet nie miałem ochoty patrzeć na tą czerwoną ciecz.

– A to ci niespodzianka, wampir abstynent. – zaśmiała się szatynka – To dlatego nie rzuciłeś się na mnie razem z pozostałymi.

Wyciągnęła spod bluzki dziwny wisiorek.

– Ten duperel wydziela pewną substancję, która przyciąga wampiry. Wywołuje u nich fałszywe pragnienie, jednak niektórzy potrafią się temu oprzeć. Przeważnie ci, którzy czują pewne opory wobec picia krwi.

Teraz wszystko stało się jasne, wydało mi się trochę dziwne, że chłopaki zaczepiły dziewczynę, chociaż wcześniej już się pożywili.

– Pierwszy raz spotykam takiego z oporami. – objęła mnie za szyję i to akurat tą ręką, w której trzymała srebrne ostrze. To, że czułem się niekomfortowo było mało powiedziane. – Może opowiesz coś o sobie? Jak masz na imię?

– Ehm… Szczur… to znaczy… – Co ja gadam? To przeklęte ostrze mnie rozprasza.

– Szczur? – uśmiechnęła się szyderczo – Słyszałam różne ksywy u wampirów, ale taką to po raz pierwszy.

– Tak naprawdę to na imię mi Radek. – wybełkotałem zmieszany.

– Będę cię nazywać Myszka. Chyba lepiej być śliczną myszką, niż ohydnym szczurem, nieprawdaż?

Wolałem się z nią nie spierać, ta baba jest nieobliczalna. Myszka? Pewnie nazwała mnie tak, bo wydaję jej się taki mały i bezbronny. Cholera jasna, to ja tu jestem potworem, stworzeniem nocy, to ona mnie powinna się bać, a nie na odwrót!

– Ja nazywam się Raven. Zaproponowałabym bruderszaft na uczczenie nowej znajomości lecz niestety nie mam przy sobie nic do picia. – Ten jej miły ton głosu jest naprawdę zwodniczy, nie sposób ocenić czy ona mnie rzeczywiście polubiła, czy stara się uśpić moją czujność? I to jej imię, Raven. Moim zdaniem to jedynie ksywa. Wiem, że słowo pochodzi z angielskiego lecz nie pamiętam co ono znaczy. Poza tym dziewczyna nie ma żadnego zagranicznego akcentu, mówi jak typowa Polka.

– Ile masz lat? – spytała po chwili.

– Siedemnaście.

– A jako wampir?

– Cztery – czyli razem dawało to dwadzieścia jeden lat parszywego życia.

– Pogryzłeś już kiedyś jakiegoś człowieka? – zabrzmiało to jakby podejrzewała mnie o kradzież cukierka ze sklepu.

Coś stanęło mi w gardle, nie wiedziałem jak odpowiedzieć. Prawda może się jej nie spodobać, zaś jeżeli wyczuje kłamstwo, to również mogę skończyć ze srebrnym nożem wbitym w serce. Nie mogłem też dłużej zwlekać z odpowiedzią, bo Raven domyśli się, że coś ukrywam.

– …Nie, nigdy, ja nigdy nie piłem człowieka. – zebrałem się w sobie i próbowałem być jak najbardziej wiarygodny – Choć nie raz czułem głód i chociaż koledzy często się ze mnie nabijali, to ja… po prostu nie mogłem. Żeby przeżyć żywiłem się krwią kotów i gołębi, raz trafił mi się szczur i stąd się wzięła moja ksywa. – pod koniec trochę się zagalopowałem, jednak dzięki temu byłem przekonujący i dziewczyna mi uwierzyła. W końcu spora część z tego była prawdą.

– No dobra, skoro jesteś osobnikiem o niskiej szkodliwości dla otoczenia, to dam ci szansę na rehabilitację. – wreszcie schowała swoje ostrze lecz zaraz wyciągnęła coś innego. Aż krew mi zmroziło na widok igły ze strzykawką wypełnioną przeźroczystym płynem. Zerwałem się do ucieczki, niestety kajdanki w brutalny sposób przypomniały mi, iż trzymają mnie przypiętym do kaloryfera. Nie miałem jak się bronić przed igłą, którą dziewczyna wbiła mi w ramię.

– Co to za świństwo mi wstrzykujesz?!

– Truciznę – spokojnie odrzekła, wyjmując ze mnie strzykawkę – Zacznie działać po około dobie.

– Ale przecież mówiłem, że nie piję ludzi! – krzyknąłem desperacko, nie rozumiejąc czemu nagle postanowiła mnie uśmiercić.

– Nie panikuj, mam ze sobą antidotum. – pokazała mi fiolkę z pomarańczową cieczą – Dostaniesz w zamian za małą przysługę. Widzisz, twoi kumple nie byli przecież jedynymi wampirami w tym mieście. Krwiopijcy panoszą się po ulicach niczym pchły po psim zadzie, a ty pomożesz mi wybić wszystkie te pasożyty. Oto co zrobisz najpierw…

następny rozdział

 I jak wam się podobało? ^^