Tajni Imigranci - rozdział 1

Nie ma to jak rozpocząć dzień od zwolnienia z pracy. Sam nie wiem jakim sposobem wysiliłem się na tę ironię, byłem tak wkurzony, że najchętniej chwyciłbym pierwszy z brzegu przedmiot i rzucił nim w mojego szefa. Rozejrzałem się po jego biurku, do wyboru miałem aparat telefoniczny, stertę papierów, oraz kubek pełen gorącej kawy. Ta ostatnia opcja wydała mi się szczególnie kusząca. Postanowiłem jednak raz jeszcze spróbować porozmawiać z szefem jak z ludzką istotą.

– Szefie, rozumiem, że firma ma trudności finansowe, ale dlaczego akurat ja? Pracuję tutaj prawie siedem lat i nigdy nie było ze mną żadnych problemów.

– To wy tak sądzicie Skalski. – szorstko odparł szef – Z tego co ja słyszałem robicie sobie przerwy wedle własnego uznania.

– To jakaś kompletna bzdura, ja nigdy nie…

– Dosyć, nie chcę słuchać waszych tłumaczeń. Życzę powodzenia w nowej pracy.

Nawet nie raczył spojrzeć mi w oczy. Po prostu wyrzucił mnie jak zbędny towar, nie mogłem jedynie zrozumieć dlaczego, gdyż wbrew temu co mówił przykładałem się do swoich obowiązków. Nagle przypomniałem sobie bratanka szefa, który niedawno zaczął u nas pracować.

– A więc to tak. Wyrzucasz doświadczonego pracownika, żeby zrobić miejsce dla smarkacza, który nie potrafi nawet równo poukładać towaru na półkach.

– To nie wasz interes Skalski kogo zatrudniam. – warknął do mnie szef.

Nie mogłem dłużej znieść jego aroganckiego tonu. Siedział na tym swoim foteliku, niczym król na tronie, a cały personel traktował jak niewolników. Walnąłem pięścią w biurko i posypały się iskry – dosłownie. Zwykle nad tym panuję, lecz czasami, pod wpływem silnych emocji tracę kontrolę. Szef wzdrygnął się na widok wyładowań elektrycznych skaczących po mojej dłoni, ale prędko się opanował.

– Panuj nad sobą, co będzie jak któryś z ludzi cię zobaczy.

Nie znosiłem go, lecz w tej kwestii miał rację, tacy jak my powinni przede wszystkim pilnować swoich „sekretów”. Wygarnąłem byłemu szefowi to co o nim od dawna myślałem, nie szczędząc przy tym niecenzuralnych wyrażeń, po czym wyszedłem z jego gabinetu. Pech chciał, że tuż przed opuszczeniem budynku przypomniałem sobie o swoich gratach. Rozgniewany udałem się do pokoju pracowników, by opróżnić swoją szafkę.

W naszym hipermarkecie pracuje sporo takich „niezwykłych” osób jak ja, chociaż w ostatnim roku zaczęło nas ubywać. Posiadamy nawet specjalnie wydzielone pomieszczenie, w którym możemy na chwilę odpocząć od udawania zwyczajnych ludzi. Ciągłe ukrywanie swej prawdziwej tożsamości bywa męczące, tutaj możemy chociaż swobodnie porozmawiać.

O tej porze dnia pokój był pusty. Nigdzie mi się nie spieszyło, pomyślałem więc, że na pożegnanie zaparzę sobie kawy na koszt firmy. Usiadłem w kącie i zanim zdążyłem włączyć czajnik, do środka wszedł Mateusz, ten niewydarzony bratanek szefa, który wygryzł mnie z roboty. Siedziałem skryty za szafą, więc mnie nie zauważył.

– Chodź, nikogo nie ma. – rzekł do Adama, kolegi, z którym przepracowałem tutaj parę ładnych lat.

– Jesteś pewien, że tutaj nikt tego nie znajdzie? – Adam wyraźnie był czymś zaniepokojony, w przeciwieństwie do Mateusza, któremu dopisywał humor.

– Nie spinaj się tak, bo ci guma w gaciach pęknie.

Te jego szczeniackie odzywki działały mi na nerwy, chłopak pracuje u nas dopiero od tygodnia, a rozzuchwalił się jak sekretarka szefa. No cóż, w końcu nie musi się martwić, że jego wujaszek wyrzuci go z roboty, tak jak mnie. Zdziwiłem się, że Adam w ogóle zadaje się z kimś takim.

– Szef nie zorientuje się, że podprowadziliśmy mu towar?

– Spoko, wujcio nie ma pojęcia, że cokolwiek o tym wiem. – Mateusz uspokoił Adama – Pomyśli, że to któryś z jego dostawców. Towar będzie bezpieczny, odbierzemy go sobie po robocie.

Chłopak włożył coś do jednej ze skrytek, po czym obaj prędko opuścili pokój. Cała ta sytuacja mocno mnie zaintrygowała, jakiż to drogocenny towar byłby wart kradzieży w naszym markecie? Sprowadzamy tu same najtańsze produkty, z czego większość to artykuły spożywcze. Z ciekawości poszedłem obejrzeć skrytkę Mateusza i ku mojemu zaskoczeniu odkryłem, że szafka nie była zamknięta. Zajrzałem do środka i wyciągnąłem wypchaną po brzegi torbę. Kiedy ją otworzyłem, aż mnie zatkało.

– A więc to taki towar. – szepnąłem sam do siebie – Szef wywala mnie z roboty, gdyż rzekomo firma nie ma pieniędzy, a tymczasem sam dorabia sobie na handlu… – z wrażenia nie mogłem wypowiedzieć tego słowa. Jedno było pewne, ten kurdupel, dla którego pracowałem siedem lat okazał się większą gnidą niż sądziłem.

Nie mogłem uwierzyć w głupotę tego smarkacza Mateusza. Ukrywając tak cenny towar zapomniał zamknąć skrytkę. Teraz zapłaci za swoją lekkomyślność, gdyż należy mi się jakaś rekompensata za utratę pracy. Nikt mnie nie widział, więc nikt się nie dowie, że ja to zabrałem. Nie namyślając się długo wyszedłem z pokoju, trzymając w ręku nadzieję na lepsze życie.

następny rozdział